Nature Quest schrijft op LinkedIn:

𝗢𝗼𝗴 𝗶𝗻 𝗼𝗼𝗴 𝗺𝗲𝘁 𝗱𝗲 𝘄𝗼𝗹𝗳
Tijdens een wandeling in het natuurgebied Den Treek-Henschoten stond onze Guido plots oog in oog met een wolf.
Geen metafoor. Een echte wolf. Die zojuist een vrouw had gebeten.

𝗪𝗮𝘁 𝗱𝗼𝗲 𝗷𝗲 𝗱𝗮𝗻?
Een vrouw komt roepend op hem af.
“Help! Hij heeft me gebeten! Bel 112!”
Naast haar een grote hond. Dacht hij.
Tot ze roept: “Dit is een wolf!”

𝗕𝗶𝗻𝗻𝗲𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝘀𝗲𝗰𝗼𝗻𝗱𝗲 𝗻𝗲𝗲𝗺𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗶𝗻𝘀𝘁𝗶𝗻𝗰𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗼𝘃𝗲𝗿.
Guido’s partner Kris is 37 weken zwanger. Zij moet veilig zijn.
Dan schiet alles wat hij ooit leerde als wildernisgids door hem heen.
De vrouw moet ook in veiligheid.

En de wolf? Die ijsbeert rustig rond, op slechts een paar meter afstand.

𝗚𝘂𝗶𝗱𝗼 𝗻𝗲𝗲𝗺𝘁 𝗽𝗼𝘀𝗶𝘁𝗶𝗲 𝗶𝗻. 𝗚𝗿𝗼𝗼𝘁. 𝗔𝗿𝗺𝗲𝗻 𝘄𝗶𝗷𝗱.
Rustig, scherp, volledig aanwezig.
Twee minuten.
Zo lang duurde de confrontatie.

Twee minuten van absolute alertheid.
Van vertrouwen op je lijf, je kennis, je instinct.
Van niet weten wat er gaat gebeuren, en tóch blijven staan.

Na afloop komen de emoties. Tranen. Verwarring. Dankbaarheid.

𝗘𝗿 𝗶𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗻 𝗽𝗮𝘀𝗸𝗹𝗮𝗿𝗲 𝗹𝗲𝘀. 𝗚𝗲𝗲𝗻 𝗾𝘂𝗼𝘁𝗲.
Maar er is wel iets anders.
Dat leiderschap soms begint met blijven staan.
Niet met woorden. Niet met plannen.
Maar met aanwezigheid. Bescherming. En aandacht.

Bij Nature Quest begeleiden we daarin.
Niet alleen in de veiligheid van een programma: maar juist voor die momenten waarop de natuur of het leven je uitdaagt.

𝗪𝗮𝗻𝗻𝗲𝗲𝗿 𝗷𝗲 𝗷𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳 𝘁𝗲𝗴𝗲𝗻𝗸𝗼𝗺𝘁. 𝗢𝗳 𝗱𝗲 𝘄𝗼𝗹𝗳.

We zijn dankbaar dat het goed is afgelopen.

En trots op Guido.

Voor zijn moed. Zijn rust. Zijn instinct.

𝗜𝗸 𝘀𝘁𝗼𝗻𝗱 𝗼𝗼𝗴 𝗶𝗻 𝗼𝗼𝗴 𝗺𝗲𝘁 𝗲𝗲𝗻 𝘄𝗼𝗹𝗳.

Help! Help!

Hij heeft me gebeten! Bel 112! Snel, ga weg!

Naast haar een hele grote hond.

Dachten we.

Tot ze riep: dit is een wolf.

Alsof je ogen opnieuw moeten scherpstellen.

Shit! Het is echt een wolf!

Dan ontploft er iets van binnen. Alles tegelijk.

Als eerste: Kris moet NU veilig zijn. Ze is 37 weken zwanger. Niks mag haar en ons kindje in gevaar brengen. Alsof al mijn beschermingsinstincten tegelijkertijd door het lint gaan.

Als tweede: alles wat ik ooit heb geleerd als wildernisgids schiet door me heen.

Als derde: die vrouw moet ook veilig zijn!

Dan pas de eerste reactie: heel rustig:
‘Kris, ik wil dat je nu weggaat.’
Kris: ‘waarheen?’

‘Oké Kris ik wil dat je nu achter me gaat staan. En blijf achter me.’
Ik zeg hetzelfde tegen de vrouw: ‘kom nu achter me staan.’

Ik maak me groot. Armen wijd. Handen open naar de wolf toe.
Ogen volledig gefocust op de wolf.

Shit!

Ik ben bang. En tegelijkertijd gefascineerd. Een wolf. Zo dichtbij.
Wat moet ik doen? Foto maken? Filmen?
Nee, doe normaal. Focus.

Wat moet ik doen?!

Schreeuwen? Lawaai maken? Dat heb ik geleerd toch?
De wolf is nu rustig en wij staan hier met drie volwassenen.
Toch maar niet schreeuwen dan.

Ik heb geen idee hoeveel tijd er voorbij is. Tien seconden? Dertig?

De wolf is er nog steeds. Loopt ijsberend voor ons.
Op een paar meter afstand.

Dit is echt.
Ik voel me onvoorbereid.
Ik voel me onzeker.
Ik voel onmacht.

Het intimideert.
Er zijn zoveel dingen die ik goed en fout kan doen.
Choke ik?

Nee, het gaat oké.
Veiliger dan dit kan ik Kris en de vrouw niet krijgen nu.

De wolf blijft ijsberen en kijken.
Lijkt ook afstand te nemen.
En loopt weg.

Gevaar geweken?
Ik weet het nog niet zeker.
We horen geritsel naast ons in de bosjes. We schrikken.

Ik bel 112 én vraag Kris support te bieden aan de vrouw.
Zij achter me. Ik nog steeds met open armen.
Ik ben echt bizar alert.

Na een tijdje durf ik het aan om te gaan kijken.
De wolf is er niet meer.

De vrouw en Kris gaan op de bank zitten.
Kris bekijkt haar wonden en doet haar werk als arts.
Ik blijf staan. Hyper alert.

De hele interactie met de wolf duurde zo’n 2 minuten.

Dan komen de emoties, de ontlading, de schrik, de tranen.

We blijven bij de vrouw. Met zijn drieën komen we tot rust.
We drinken wat. Delen een sinaasappel. Praten.

Ik wil hier eigenlijk graag een wijze les delen over leiderschap, de natuur, de wolf.

Maar ik heb er even geen.

Ik weet niet wat dit betekent.
Maar ik weet dat ik daar stond.
Oog in oog met een wolf.
Beschermend voor Kris.
Alert. Bang.
En klaar om te doen wat nodig was.
Misschien is dat ook wel leiderschap.
Zonder woorden. Zonder plan.
Gewoon gaan en blijven staan.

Ik ben dankbaar dat de wolf niet nog een keer aanviel.
Dat Kris en ik zo stevig staan dat we rustig blijven als er een wolf is.
Dat we er kunnen zijn voor iemand anders.

En ik dacht nog wel dat ik de wolf graag wilde zien…